Het was exact twee maanden geleden dat we elkaar voor het laatst hadden gezien. Het schoolgebouw was leeg en stil, de wind waaide door de hal waarvan alle deuren uitnodigend open stonden, op de speelplaats gaven banken aan waar gelopen mocht worden en waar niet. Tussen de banken wapperden linten. Het leek bijna een vrolijk […]
Op dagen waarop hoop oneindig ver weg lijkt omdat iedereen die ineens tegelijk opgegeven lijkt te hebben, mensen ongeremd hun ontgoocheling, verdriet, ergernissen en kwaadheid in het rond spuien, de initiële sfeer van solidariteit en vertrouwen in een nieuwe wereld omgeslagen is in tijdlijnen die stenen werpen naar al wie anders denkt en zich bedreigd […]
15 april 2014: Mijn lichaam heeft het opgegeven. Ik lig in bed. Alleen anderen konden geveld worden door een burn-out. Al mijn spieren doen pijn. Ik staar door het raam. Boven ons huis cirkelen helikopters. Een van hen zal Obama op Wevelgemse bodem neerzetten. Er is machteloosheid, er is de angst dat dit nooit meer […]
Ik zal het nog missen. De club van vijf die we in alle stilte hebben opgericht in dit huis waar niemand anders mag komen. Het geheime genootschap van de trainingsbroeken, van de onderhemdjes die als topje moeten dienen en van de uit de hand gelopen kapsels. De club waarin zussen het haar van hun broers […]
We zijn enkele weken ver. De dagen zijn vloeibaar, agenda’s overbodig. Het is vijf uur. Mijn lijf wil slapen, maar mijn hoofd zit te vol. Ik adem rustig in en uit met longen die dat helemaal vanzelf doen en probeer daar dankbaarheid om te voelen. Zangvogels ontwaken. Ik kijk taken na. Terwijl de zon opkomt […]
Er was fruit tekort en eieren en zoveel meer. De voorraad was opnieuw sneller geslonken dan verwacht en dus moest er gewinkeld worden. Ik had het niet meer begrepen op supermarkten waar elk product minstens door 1 andere persoon aangeraakt was, waar onbekenden hun ingeademde lucht zomaar weer uit hun longen bliezen, maar er zat […]
Vreemd, onwerkelijk, surreëel. Zo voelt deze wereld waarin we ineens allemaal ontwaakt zijn en die in niets meer lijkt op de wereld die we altijd hebben gekend. Ineens lijkt het alsof we altijd in een droomwereld hebben geleefd en we dat niet hebben beseft, alsof vrijheid het hoogste goed is en we dat niet eens […]
‘De West-Vlaamse jeugd spreekt zijn dialect niet meer’, zei Wannes Cappelle tussen twee liedjes door. Hij was halverwege een ontroerend en sfeervol concert op enkele kilometers van Wevelgem, de gemeente waar zowel hij als ik opgegroeid zijn en waar het West-Vlaams toen de norm was. Ik dacht meteen terug aan toen, aan hoe mijn vooruitstrevende ouders […]
Soms is vertrouwen de beste keuze. En dus reik ik de chirurg morgen hoopvol mijn rechterhand aan. Ik zal hem vragen er iets goeds van te maken, het wisselstuk op de juiste plaats te stoppen en het stevig vast te sjorren terwijl de gitaren en de betoverende stem van The War on Drugs door mijn […]
“Vandaag duurt vijf seconden langer dan gisteren”, hoorde ik Frank Deboosere zeggen op de radio. We waren 23 december, de astronomische winter was net begonnen, we hadden de koudste dagen nog te goed, maar we waren over het keerpunt getuimeld, en dat stemde me zo hoopvol dat ik de radio het liefst een knuffel had […]