Week zeven in bed, in dit huis dat mijn wereld al evenveel weken begrenst. Soms voelt het alsof moed iets is voor helden. Vandaag ben ik geen held. De zomer is op hol geslagen, maar vooral gaat hij aan me voorbij. Ook het laatste stukje zomer zal me ontglippen. Het stukje waarin ik mezelf weer vrolijk […]

Dag twintig. Ik lig neer, de linkervoet wat hoger dan de rest. Ik lig ’s morgens, ik lig ’s middags en ‘avonds. Ik lig ’s nachts. Wakker. Vraag me af of een voet kan ontploffen wanneer hij zo zwelt. Iemand schrijft me dat ze geniet van haar vakantie. Zalig niets doen, zegt ze. Er komt […]

Misschien was het een kwestie van millimeters, van één seconde onoplettendheid waardoor mijn voet net iets verkeerd neerkwam op de traptrede. Misschien waren het die ellendige hakken, die ik zelden draag. In elk geval was er ineens dat punt van no return, het besef dat de val niet meer af te wenden viel omdat hij […]

Het is zomer en ik ben onderweg naar nergens. Ik fiets. Een man wandelt mijn richting uit. Hij moet minstens tachtig zijn, maar zijn voeten veren als die van een verliefde puber. Misschien is het de zon die hem deze lichtheid geeft. Op zijn flashy paars T-shirt staat te lezen “Still crazy”. Het ontlokt me […]

Even leek het alsof zelfs op Facebook de liefde het zou overnemen van de haat. Toen de wereld op slot ging en iedereen veroordeeld werd tot zichzelf, regeerde de zachtheid. Ik vond het mooi om te zien, deugddoend om te voelen hoe we allemaal aan elkaar hingen in één lange ketting van uitgestoken handen. We […]

1 september is elk jaar weer even spannend. Dan voel ik iets dat op plankenkoorts lijkt. Opnieuw voor de klas staan voelt die dag als de première van een optreden. Er zijn de vele nieuwe gezichten, de eerste indruk die je geen tweede keer kunt maken en het gevoel dat alle jaren ervaring in twee […]

Het was exact twee maanden geleden dat we elkaar voor het laatst hadden gezien. Het schoolgebouw was leeg en stil, de wind waaide door de hal waarvan alle deuren uitnodigend open stonden, op de speelplaats gaven banken aan waar gelopen mocht worden en waar niet. Tussen de banken wapperden linten. Het leek bijna een vrolijk […]

Op dagen waarop hoop oneindig ver weg lijkt omdat iedereen die ineens tegelijk opgegeven lijkt te hebben, mensen ongeremd hun ontgoocheling, verdriet, ergernissen en kwaadheid in het rond spuien, de initiële sfeer van solidariteit en vertrouwen in een nieuwe wereld omgeslagen is in tijdlijnen die stenen werpen naar al wie anders denkt en zich bedreigd […]

15 april 2014: Mijn lichaam heeft het opgegeven. Ik lig in bed. Alleen anderen konden geveld worden door een burn-out. Al mijn spieren doen pijn. Ik staar door het raam. Boven ons huis cirkelen helikopters. Een van hen zal Obama op Wevelgemse bodem neerzetten. Er is machteloosheid, er is de angst dat dit nooit meer […]

Ik zal het nog missen. De club van vijf die we in alle stilte hebben opgericht in dit huis waar niemand anders mag komen. Het geheime genootschap van de trainingsbroeken, van de onderhemdjes die als topje moeten dienen en van de uit de hand gelopen kapsels. De club waarin zussen het haar van hun broers […]