Het hobbelparcours

Het hobbelparcours

We rijden naar huis. Het is weer chemodag. Maandag, chemodag, woensdag. Onze wereld is er al langer eentje met een eigen taal. Alleen werd ik deze keer zonder chemo naar huis gestuurd en is chemodag nu gewoon weer dinsdag. Geen nieuwe dosis vandaag, werd na drie uren...
Het monster

Het monster

Het was zondagochtend. De misselijkheid was ’s nachts opgekomen. Elk half uur was ik wakker geworden, zwetend en gloeiend alsof iemand mijn bed in de machinekamer van een stoomschip had gezet. Zo ging het elke nacht sinds de operatie. Alleen was het sinds enkele dagen...
Dragende handen

Dragende handen

Voor de derde keer die dag ging de bel. Een onbekende stopte me een gigantische ruiker bloemen in handen. Ik keek op het kaartje dat aan een stengel vasthing. Er stonden hartverwarmende woorden op van een stel dat ik niet eens zo goed kende. Voor de zoveelste keer...
Het keerpunt

Het keerpunt

Er duwde een rem op mijn voeten toen ik de afdeling binnenliep. Dagziekenhuis oncologie, was op het bord te lezen. Alle deuren van alle kamers stonden open. Overal lagen mensen in het halfduister op bed. Ze wachtten op hun chemo, net zoals ik dat voor het eerst zou...
De krullen van de nieuwe ik

De krullen van de nieuwe ik

Ze begon achteraan te knippen. In de spiegel zag ik nog het vertrouwde beeld, de lange lokken met krullen die mijn gezicht omkransten zoals ze dat altijd hadden gedaan. Toen moesten ook die eraan geloven. Ik sloot mijn ogen. De tranen bleven maar stromen. En ik wist...

Pin It on Pinterest